اجزای تشکیل دهنده ی چشم:

صلبیه: لایه سفت و سفید رنگ در جلوی چشم بوده و منشاً قرنیه می باشد.

مشیمیه: لایه نازک و رنگدانه دار که منشاً عنبیه است.

عنبیه: بخش رنگی چشمودارای ماهیچه های صاف که تنگ شدن و گشاد شدن آن به ترتیب توسط سیستم پاراسمپاتیک و سمپاتیک می باشد.

شبکیه: لایه بسیار نازک که شامل گیرنده های نورری ونورون هاست.

زلالیه: مایع شفاف جلوی عدسی که کار تغذیه قرنیه و عدسی را برعهده دارد.

زجاجیه: ماده ی ژ له ای پشت عدسی که کار حفظ شکل کروی شکل چشم را بر عهده دارد.

لکه ی زرد: دارای نقش فراوان در دقت و تیز بینی چشم

ماهیچه مژگی: شرکت در عمل تطابق 

دستگاه عدسی چشم دارای چهار سطح انکساری است:

1) سطح بین هوا و سطح جلویی قرنیه

2) سطح بین سطح پشتی قرنیه و مایع زلالیه

3) سطح بین مایع زلالیه و سطح جلویی عدسی چشم

4) سطح بین سطح خلفی عدسی و مایع زجاجیه

دستگاه عدسی چشم می تواند تصویر را بر روی شبکیه متمرکز نماید. تصویر حاصله نسبت به شیء معکوس و وارونه می باشد. اما چون مغز آموخته است که تصویر معکوس بر روی شبکیه را به صورت تصویر طبیعی درک کند، لذا اشیا را علیرغم جهت گیری معکوس بر روی شبکیه در وضعیت درست درک می کند.

مکانیسم تطابق:

تحریک اعصاب پاراسمپاتیک با انقباض عضله ی مژگانی و شل شدن رباط های عدسی سبب ضخیم تر شدن و افزایش قدرت انکساری عدسی را فراهم می کند. با افزایش قدرت انکساری عدسی چشم می تواند نسبت به زمانی که قدرت انکساری عدسی کمتر است بر روی اشیای نزدیک تر متمرکز شود. در نتیجه با نزدیک تر شدن یک شی ء دور به چشم تعداد ایمپالس های پاراسمپاتیک که به عضله ی مژگانی می رسند به تدریج افزایش یافته تا چشم پیوسته شیء را درکانون خود حفظ کند.

دوربینی(hyperopia): شخص می تواند اشیای دور را بر روی شبکیه خود متمرکز کند و در اکثر اوقات ناشی از کوچک بودن زیاد کره چشم است. پرتوهای نور به مقدار کافی توسط دستگاه عدسی در حال استراحت شکسته نمی شوند تا زمانی که به شبکیه می رسند بر روی آن متمرکز می شوند.

نزدیک بینی(myopia): وقتی عضله مژکانی در حال استراحت اند پرتوهای نور که از اشیای دور می رسند در جلوی شبکیه متمرکزمی شوند. این امر به دلیل بزرگ بودن زیاد کره چشم است.

آستیگماتیسم:

در این خطای انکساری تصویر بینایی در یک صفحه با فاصله متفاوتی از تصویر بینایی در صفحه عمود بر این صفحه متمرکز می شود.

شبکیه بخش حساس به نور چشم بوده و شامل سلول های مخروط ها و سلول های استوانه ای می باشد که به ترتیب مسئول دید رنگی و مسئول دید سیاه و سفید و دید در تاریکی می باشند. هنگامی که سلول های استوانه ای و مخروطی تحریک می شوند پیام های عصبی ابتدا از لایه های متوالی سلول های عصبی خود شبکیه هدایت شده و در نهایت وارد فیبرهای عصبی بینایی و قشر مغز می شوند.

وقتی سلوهای استوانه ای در معرض نور قرار می گیرند تحریک استوانه سبب افزایش پتانسیل منفی داخل غشای  استوانه می شود که نوعی هیپرپلاریزاسیون است یعنی داخل غشا نسبت به حالت طبیعی منفی تر می شود. این حالت دقیقا برعکس کاهش منفی بودن (فرایند دپولاریزاسیون) است که در تحریک تقریباً تمام گیرنده حسی دیگر اتفاق می افتد. 

| لينک ثابت |

| نسخه قابل چاپ | تعداد بازديد : 271